verpleegkundige afghanistan

Gianna Falchetto

Hoofdverpleegkundige

Een raketinslag als voorbode

‘We zitten aan de keukentafel als we een enorme explosie horen. De raketten zijn ingeslagen vlakbij het huis waar we met het team wonen,’ vertelt Gianna. ‘We hebben dit nooit eerder meegemaakt. Het blijkt een voorbode te zijn: vanaf dat moment barst het geweld los.’ Er komen steeds meer patiënten met oorlogswonden binnen. ‘Geraakt door kogels, granaatscherven en explosies,’ licht Gianna toe.

Het Boost-ziekenhuis, een van de grootste ziekenhuizen in de regio, is tijdens de gevechten beschadigd door een raket. © Elise Moulin/MSF
Normaal gesproken begeleiden onze teams 80 bevallingen per dag. Tijdens de gevechten slechts 10. © Andrew Quilty

Een surrealistische stad

Het Boost-ziekenhuis is een van de grootste ziekenhuizen in de regio. Totaal telt het ziekenhuis 300 bedden en werken er 1.000 medewerkers. Deze aantallen dalen snel wanneer de situatie verder verslechtert. ‘Lashkar Gar was verlaten. Winkels bleven dicht. Mensen durfden hun huis niet uit op zoek naar medische hulp. Het was surrealistisch,’ beschrijft Gianna. ‘Van 80 bevallingen per dag, waren dat er ineens maar 10. Ook veel collega’s konden het ziekenhuis niet meer bereiken.’

In het donker lijken de explosies nog heftiger dan overdag
Gianna Falchetto

12 dagen in een bunker

Om de activiteiten voort te zetten, zijn onze teams blijven slapen in het ziekenhuis. ‘We hebben 12 dagen in de bunker onder het ziekenhuis doorgebracht. In het donker lijken explosies nog heftiger dan overdag. Ik herinner me het oorverdovende geluid van een helikopter die op verschillende doelwitten schoot. Omdat het ziekenhuis zich aan de frontlinie bevindt, hoorden we continu kogels en granaatscherven rondvliegen,’ vervolgt Gianna.

Toen, op een avond, hield het constante geluid van geweerschoten op. Het was voorbij. En we leefden nog.
Gianna Falchetto

Het engste en mooiste moment

‘Op een middag raakte een raket het dak. Ons ziekenhuis, een plek die veilig zou moeten zijn, was ineens beschadigd. Ik herinner me de angst, het geschreeuw, de haast om in veiligheid te komen. Ineens stelde iemand voor om samen te bidden. Het bracht ons dichter tot elkaar. Vanaf dat moment checkten we elke dag even in. Even een praatje maken of elkaar plagen: het zijn momenten die ik koester,’ blikt Gianna terug. ‘Toen, op een avond, hield het constante geluid van geweerschoten op. Het was voorbij. En we leefden nog.’

Het is niet de eerste keer dat een van onze klinieken wordt geraakt. In 2016 is ons ziekenhuis in Kunduz gebombardeerd. © Aurelie Baumel/MSF
De 12-jarige Samiullah is door een kogel geraakt in mei. De familie heeft 2,5 uur gereisd om het jongetje naar ons ziekenhuis te brengen. ©Tom Casey

Ons werk gaat door

Wanneer de gevechten stoppen, zien onze teams een toename in het aantal patiënten. Mensen durven de straat weer op. ‘Soms behandelen we wel 800 patiënten per dag,’ zegt Gianna. Sinds de Wereldbank de financiering van soortgelijke klinieken heeft gestopt, stroomt het Boost-ziekenhuis over met patiënten.

We blijven de activiteiten voortzetten. In Lashkar Gar en onze andere locaties in Afghanistan: Herat, Kunduz, Kandahar en Khost.