Eline Zeedijk
bestuurssecretarisEline Zeedijk is bestuurssecretaris en manager kwaliteit bij een zorgorganisatie. Tijdens haar studie Ontwikkelingssamenwerking heeft ze in Tanzania onderzoek gedaan naar de keuzes die vrouwen daar maken rondom de zwangerschap en de bevalling. Zelf heeft Eline vier maanden geleden haar eerste kindje gekregen: Owen. Hij heeft via de actie Baby zonder Grenzen direct al een mooi bedrag ingezameld voor het werk van onze teams.
Sanna Kwakkel (27)
teamleider verloskundige zorg'In ons moeder-en-kindcentrum bieden onze teams zorg aan vrouwen en kinderen voor, rond en na de bevalling. Ook hebben we een kliniek voor kinderen onder de vijf jaar, een ondervoedingsprogramma en een vaccinatieprogramma.'
Waarom wilde je voor Artsen zonder Grenzen werken?
Dat wilde ik al vanaf mijn tiende. Ik realiseerde me dat ik enorm veel geluk heb dat mijn wieg in Nederland stond. Daarom wil ik graag iets kunnen geven aan mensen die niet in zo’n bevoorrechte positie zitten. Dat is ook de reden dat ik na het gymnasium voor de studie Verloskunde heb gekozen.
Je werkt in Pakistan met lokale verloskundigen, is er iets dat je van hen kunt leren?
Jazeker. Ze zijn ongelofelijk capabel en ik heb zoveel respect voor ze. De verloskundigen hier komen voor de meest onverwachte situaties te staan. Sommige vrouwen komen bijvoorbeeld binnen met volledige ontsluiting en dan blijkt de baby in een stuit te liggen of blijkt het om een tweeling of zelfs drieling te gaan. De verloskundigen moeten het bovendien met minder middelen doen, maar daardoor weten ze wel echt van aanpakken in onvoorziene situaties.
Tijdens mijn onderzoek in Tanzania zag ik vrouwen die vanuit hun cultuur niet mochten laten merken dat ze pijn leden tijdens de bevalling. Welke culturele verschillen vallen jou op in Pakistan?
Nou, vrouwen zijn hier bijvoorbeeld vrij verbaasd als ik zeg dat in Nederland mannen vaak bij de bevalling zijn. Ze hebben hier echt zoiets van: waarom zou je er nou een mán bij willen hebben, dat is alleen maar heel onhandig! Dus hier in Pakistan zijn de mannen er niet bij. Meestal ijsberen ze tijdens de bevalling in de speciale wachtruimte een beetje op en neer.
Wat breng jij mee vanuit de ‘westerse’ verloskunde?
Wat me hier direct opviel is dat de baby meestal heel snel na de geboorte meegenomen wordt voor controles. Daarna neemt de schoonmoeder het kind vaak in de armen. Het huid-op-huidcontact met de moeder direct na de bevalling, is minder gebruikelijk. Ik heb altijd geleerd dat dit juist heel goed is voor de baby. Daarom heb ik in ons centrum geprobeerd wat meer rust te creëren na de bevalling, zodat het kindje minstens een half uur bij de moeder ligt voordat het wordt onderzocht.
De baby is te vroeg geboren en is opgenomen op de afdeling voor pasgeborenen in het Timergara ziekenhuis in Pakistan.
De baby is te vroeg geboren en is opgenomen op de afdeling voor pasgeborenen in het Timergara ziekenhuis in Pakistan.
In deze ruimte worden te vroeg geboren baby's dicht bij hun moeder gehouden door huid-op-huidcontact.
In deze ruimte worden te vroeg geboren baby's dicht bij hun moeder gehouden door huid-op-huidcontact.
Wat doe je als je niet aan het werk bent?
Vanwege de veiligheid mogen we alleen naar buiten om naar ons werk te gaan. De rest van de tijd zitten we met de internationale medewerkers thuis. Gelukkig kan ik mezelf goed vermaken. Ik lees veel en bel met mijn vriend en ouders in Nederland. Maar ik verzin ook projectjes. Zo ben ik begonnen aan een kleurboek, schrijf ik in een dagboek en ik doe veel aan yoga. Op zaterdagavond zetten we de beamer op ons dakterras en kijken we een film onder de sterrenhemel.
Dat klinkt allemaal best ontspannen en bezinnend.
Dat is het ook, maar je hebt het ook echt wel nodig. Wat je door de week meemaakt kan soms heel intens en heftig zijn. Je kunt hier niet ‘afkoppelen’ zoals ik normaal zou doen door te gaan sporten of met vriendinnen af te spreken. Maar door bijvoorbeeld die yoga verwerk ik nu op andere manieren wat ik meemaak en zie.
Wat zijn dan heftige momenten?
Ondanks onze gezondheidsvoorlichting komen sommige kinderen pas heel laat bij ons. Ze zijn soms al zo ziek en dan denk ik: was alsjeblieft eerder gekomen. Zo kregen we laatst een baby binnen met een open ruggetje. Pas drie dagen na de bevalling waren de ouders naar ons toe gekomen. Het kindje had inmiddels hele hoge koorts. We hebben de baby overgebracht naar het ziekenhuis en daar is hij helaas overleden. Dat is zo verdrietig.
Wat zijn juist mooie momenten?
Een vrolijk moment was dat hier laatst een baby van maar liefst 5,2 kilo gezond is geboren! Een gigantisch kind. Ik had hem vast en dacht: dit is al bijna een peuter. Wij waren er allemaal enorm van onder de indruk. Maar de moeder lag heel relaxed op bed alsof ze dit dagelijks deed. Ze had al zes kinderen en zei laconiek: ze waren allemaal vrij groot.
Tot slot, wat vindt je vriend ervan dat je zo lang weg bent?
Hij vindt het heel leuk dat ik dit zo leuk vind. Maar hij vindt het wel lang duren...
Hoe helpen wij in Pakistan?
In Pakistan is een groot tekort aan artsen, verpleegkundigen en verloskundigen. In de armste provincie Beloetsjistan, een regio waar veel Afghaanse oorlogsvluchtelingen wonen, ondersteunen onze teams de lokale ziekenhuizen. Daarnaast runnen we moeder-en-kindcentra en behandelen we maandelijks honderden kinderen voor ernstige ondervoeding.
In verschillende klinieken behandelen we ook mensen met een bijzondere huidziekte: cutane leishmaniasis. Deze aandoening leidt tot pijnlijke en ernstige infecties van de huid. In de sloppenwijken van de stad Karachi behandelen onze teams patiënten met hepatitis C, een virus dat ernstige leveraandoeningen veroorzaakt.
