Het verhaal van Aisha: van vluchteling tot verloskundige

Ik heb daar gewoond met mijn ouders en mijn negen broers en zussen. Ik herinner me nog goed dat een van mijn broers ernstig ondervoed raakte. Hij werd naar een therapeutisch voedingscentrum gebracht in het vluchtelingenkamp. Teams van Artsen zonder Grenzen hebben hem behandeld en hij is hersteld. Al snel was hij weer aan het spelen. Dit was mijn eerste kennismaken met de hulpverleners van Artsen zonder Grenzen.

Tot aan de middelbare school ging ik naar een school net buiten het vluchtelingenkamp. Toen ik 15 jaar oud was, werd besloten dat ik moest trouwen. Ik raakte zwanger en werd moeder op mijn zestiende. Gelukkig heb ik het voor elkaar gekregen om daarna weer terug naar school te gaan. Na een tijdje kwam ik in aanmerking voor een studiebeurs op een school voor verpleeg- en verloskunde. In het begin hield ik niet echt van verloskunde. Ik was bang om al die bevallingen te zien en daarbij te helpen. De eerste keer dat ik bij een bevalling hielp, als stagiair, was ik zo bang dat ik bijna in mijn broek plaste! Maar na een aantal bevallingen vond ik mijn zelfvertrouwen en motivatie. En toen kwam Artsen Zonder Grenzen opnieuw op mijn pad.

In de buurt van het ziekenhuis waar ik stage liep, had Artsen Zonder Grenzen namelijk een therapeutisch voedingscentrum. Zwangere vrouwen werden doorverwezen naar ons ziekenhuis om te bevallen. En ik was degene die deze vrouwen ontving. Op een dag kwam een verpleegkundige van Artsen zonder Grenzen naar me toe. Ze zei: ‘Mensen vertellen altijd over jou, Aisha, dat je zo goed voor je patiënten zorgt.’ Dat gesprek heeft voor mij de deur geopend om bij Artsen Zonder Grenzen te gaan werken.

Naast mijn stage ben ik toen als assistent verpleegkunde gaan werken. Nadat ik mijn diploma had gehaald, werd ik voor vier jaar aangenomen als verpleegkundige. Tot het project daar in 2007 werd afgesloten. Van 2010 tot 2012 heb ik opnieuw met Artsen Zonder Grenzen gewerkt. Deze keer echt als verloskundige. En daarna besloot ik om me aan te melden als internationaal hulpverlener. Sindsdien werk ik als verloskundige over de hele wereld. Echt een fantastische baan.

Mijn moeder is erg trots dat ik voor Artsen Zonder Grenzen werk. Toen ik in het kamp woonde, had ik nooit gedacht dat ik zoiets zou kunnen bereiken. Hier in Ngala is het mijn taak om te helpen de vaardigheden van de hulpverleners hier uit de buurt te verbeteren. Zo kunnen ze bijvoorbeeld vrouwen in het kamp nog beter begeleiden bij hun zwangerschap en bevalling. Omdat ik vroeger zelf hulpverlener ben geweest binnen mijn eigen gemeenschap in Oeganda, helpt het me om te begrijpen hoe de mensen hier denken en werken. Ik ben zo dankbaar dat ik kan werken voor mensen die hulp nodig hebben. Precies zoals ik, 30 jaar geleden.

In het kamp voor binnenlandse vluchtelingen in Ngala, leven zo’n 45.000 mensen. Het kamp ligt vlakbij de grens met Kameroen. Veel mensen hier zijn slachtoffer van extreem geweld en hebben familieleden verloren. Ze zijn kwetsbaar en komen met lege handen aan in het kamp. Volledig afhankelijk van humanitaire hulp om te overleven. Onze teams bieden medische hulp in Ngala sinds 2016.