‘Opeens moest ik mijn eigen kinderen behandelen’

Het ziekenhuis waar mijn vrouw is bevallen, verwees de baby's door naar het ziekenhuis van Artsen zonder Grenzen, waar ik werk. Omdat dat de enige medische faciliteit in het gebied is die dergelijke premature baby's kan opvangen. Toen moest ik opeens mijn eigen kinderen behandelen.

Ik heb ze in totaal 26 dagen behandeld. Er waren ups en downs. Ik zag ze elke dag een beetje beter worden. Ze hebben het godzijdank overleefd. Ze zijn nu 16 maanden oud en net zo gezond als andere kinderen. Zij zijn het bewijs dat zelfs baby's die te vroeg worden geboren en zo'n laag gewicht hebben, kunnen overleven. Maar de verantwoordelijkheid ligt bij de ouders. Zij moeten hun baby’s op de juiste manier voeden, en ze op tijd naar het ziekenhuis te brengen als er hulp nodig is.

Telkens wanneer ik pasgeboren baby's zie vechten voor hun leven, doet het me denken aan mijn eigen drie kinderen. Het voelt alsof ik elke dag mijn eigen kinderen behandel. Ik wil ze allemaal redden.

Oost-Baloetsjistan, de regio waar de kliniek staat, is een gebied waar ernstige ondervoeding veel voorkomt. Een onderzoek uit 2013 toonde aan dat op dat moment ongeveer 45 procent van de kinderen in Pakistan tekenen vertoonde van ondervoeding of een groeiachterstand. En 11 procent had daar zelfs dringend een behandeling voor nodig. Ik denk dat de situatie nu zelfs nog zorgwekkender is. Toen ik hier voor het eerst kwam, was ik echt geschokt.

Voor een gebied waar gebrek aan voedsel geen probleem is, is het verbazend dat zoveel kinderen ondervoed zijn. Dat heeft verschillende oorzaken. Moeders werken vaak in het veld, waardoor ze weinig tijd overhouden voor de zorg voor hun kinderen. Daarom worden vrouwen die een vroeggeboren baby hebben gekregen geadviseerd een tijdje te wachten met een volgende zwangerschap. Maar over het algemeen wordt dit niet nageleefd. Veel vrouwen zijn hier bijna aaneengesloten zwanger. Het gevolg is dat vrouwen keer op keer te vroeg geboren kinderen krijgen.