Noodhulp voor overstroomde stad Somalië

‘In het ziekenhuis van Beledweyne liepen we door een halve meter water. Alleen de operatiezaal in een wat hoger gedeelte van het gebouw was gespaard gebleven. Het ziekenhuis is al 3 weken dicht. Het electriciteitsnet van het gebouw is waarschijnlijk beschadigd en de bijna alle medische voorraden zijn verloren gegaan.

Beledweyne is een moderne stad in Centraal-Somalië, met een zakendistrict en veel handel. De regio heeft vaker last van moessonregens, maar dit jaar was uitzonderlijk. Niemand in de stad kon zich herinneren dat het ooit zo erg was geweest. Eind oktober trad de Shabelle-rivier buiten zijn oevers. In het zakendistrict was de stijging zo enorm, dat hij niet eens meer te meten was. Mensen vluchtten naar de daken. Anderen werden gered met bootjes.

Zo’n 270.000 (cijfer Verenigde Naties) mensen in de stad zijn getroffen. In hoger gelegen gedeelten van de stad leven ze nu in geïmproviseerde onderkomens, vaak niet meer dan kleren op stokken of vastgemaakt aan bomen. Het zal nog lang duren voordat de mensen weer terug naar huis kunnen.

Inmiddels daalt het water langzaam, maar de schade aan de wegen en de riolering is enorm. Rioolwater heeft de putten vervuild waaruit de mensen hun drinkwater halen. Voedselvoorraden zijn weggespoeld en overal zijn poelen water achtergebleven: broeinesten voor malariamuggen en voor allerlei andere ziekten.

Wij kwamen op 31 oktober in de stad aan. Het eerste doel was om de noden in kaart te brengen, maar de situatie was zo ernstig dat we meteen in actie moesten komen. Het vliegveld van de stad was dicht, maar we konden gelukkig over de weg een lading therapeutisch voedsel, tenten en andere hulpgoederen, zoals dekens, emmers en kookspullen, aanvoeren. We hebben eenvoudige toiletten gebouwd en per vrachtwagen in de stad drinkwater verdeeld.

De situatie van veel mensen is zo kwetsbaar dat het vaak bijna onmogelijk is om te beslissen is wie als eerste hulp moet krijgen. Ik heb volwassenen en kinderen gezien die om de beurt in een tent sliepen, omdat er niet genoeg onderdak was voor de hele familie. Ik heb vrouwen gezien die in heel onhygiënische omstandigheden moesten bevallen en een wanhopige moeder die te ondervoed was om haar pasgeboren tweeling borstvoeding te geven.

De hulp, hoe goed ook, is tot nu toe is een druppel op een gloeiende plaat. Sommige families delen zelfs de zakjes plumpynut waarmee we ondervoede kinderen behandelen. Anderen hebben niets anders te drinken dan regenwater. Veel mensen hebben nauwelijks iets om zichzelf mee te beschermen tegen de hitte van de dag en de koude nachten.

Een week na ons kwam ons tweede team aan. Nadat ze medische staf van de overheid hadden getraind, hebben ze 4 klinieken opgezet in verschillende delen van de stad. We zien er kinderen met luchtweginfecties als longontsteking. We behandelen veel ziekten als malaria, mensen met waterige diarree en met allerlei koortsen met onbekende oorzaak. Er was al veel ondervoeding, maar de nieuwe crisis heeft die erger gemaakt. Er komen veel ernstig ondervoede kinderen naar onze klinieken.

We maken ons zorgen over mogelijke grote uitbraken van malaria en cholera. De lokale autoriteiten en de hulporganisaties hier moeten goed samenwerken om ervoor te zorgen dat er voldoende hulp blijft komen en dat die hulp de meest kwetsbare mensen op tijd bereikt. Daarnaast is het hoognodig snel de hygiëne snel te verbeteren en moet er voor voldoende drinkwater worden gezorgd, zodat ziekten zich niet kunnen verspreiden.’