'Kinderen leven helemaal op met danstherapie’

‘Als kinderen met noma ouder worden, worden ze zich bewust van hun uiterlijk. Dan gaat het een probleem vormen. Ze worden gepest en buitengesloten. We zien dat kinderen met noma zich vaak terugtrekken uit een gemeenschap. Sommige mensen geloven ook dat kinderen met noma bezeten zijn door boze geesten. Gelukkig zien we dat dit soort stigma’s langzaam aan het verdwijnen zijn, omdat er steeds meer kennis is over de ziekte.’

‘Een paar keer per jaar organiseren we speciale sessies in het ziekenhuis voor kinderen met noma. Daar ontmoeten ze mensen die er hetzelfde uitzien als zij. Die dezelfde problemen en gevoelens ervaren. Je ziet dat ze eindelijk het gevoel hebben dat ze deel uitmaken van een groep. Veel van hen doen nooit mee met sociale activiteiten, omdat ze zich schamen of niet gevraagd worden. Tijdens de therapiesessies dansen en zingen we met elkaar, en spelen we op instrumenten. Ze leven dan helemaal op, en kunnen eindelijk even ontspannen.

We geven ook voorlichting over hoe zij zich weer onderdeel van hun omgeving kunnen voelen. We vertellen hoe ze weer het contact kunnen zoeken met andere mensen. De therapiesessies met gelijkgestemden geeft ze het zelfvertrouwen om, ook buiten het ziekenhuis, om te gaan met hun situatie.’

‘Ik hou van dit werk. Ik ben zelf een gelukkig mens, dus om dat onbaatzuchtig door te kunnen geven aan anderen, daar doe ik het voor. Ik spreek met mensen die depressief zijn en trauma’s hebben. Na verloop van tijd zie ik ze langzaam uit hun schulp kruipen. Ze worden steeds minder angstig, en steeds meer ontspannen. Ik zie het ook aan hoe mensen tegenover me zitten. In het begin ineengekropen en stil. Maar na een aantal sessies hangen ze ontspannen en comfortabel achterover. Dan heb je iemands vertrouwen gewonnen. Dat is een mooi gevoel. Want iemand zal pas echt met mij delen wat er in zijn of haar hoofd omgaat, als we samen dat punt hebben bereikt.’