Malaria bestrijden in de goudmijnen van Venezuela

Sulay Lozano (22) komt uit de stad Ciudad Bolivar. ‘Het leven werd daar te duur, dus kwamen we naar hier. Eerst woonden we in de mijn zelf, maar toen mijn moeder zwanger werd, zijn we naar een dorpje vlakbij verhuisd. We kunnen hier altijd goud vinden, al is het niet altijd veel. We betalen voor alles in goud. M’n muskietennet kostte 0,8 gram goud. Dat is duur, maar malaria is grote een plaag in dit gebied. Iedereen hier heeft malaria gehad, ik wel 40 keer. Het is iets normaals. We proberen het te voorkomen en het te laten behandelen als we het oplopen.’

‘Toen we nog in de mijn woonden, kostte een volledige behandeling me 1,5 gram goud. Nu is er een hulppost vlakbij waar de behandeling gratis is. Ik ken mensen die overleden zijn aan de ziekte, dus ik weet hoe belangrijk het is om naar de dokter te gaan.’

50 jaar geleden liep Venezuela nog voorop bij de bestrijding van malaria. Het aantal besmettingen was sterk teruggebracht. In de afgelopen jaren heeft de ziekte een comeback gemaakt. In 2019 was het ’t zwaarst getroffen land in Latijns-Amerika, met meer dan 320.000 bevestigde gevallen.

In 2016 begonnen we in Bolivar, om het malariaprogramma van de overheid te ondersteunen. Daarbij zorgen we er onder meer voor dat een aantal hulpposten de goede behandeling in huis hebben. ‘We houden ook de muggen onder controle: we sprayen de huizen met gif tegen muggen en verdelen muskietennetten onder de bevolking. Alles om het risico van infectie te verminderen’, zegt onze gezondheidsvoorlichter Josué Nonato. ‘Mijn taak is het om de symptomen van malaria aan de mensen uit te leggen en dat ze naar de dokter moeten gaan voordat de ziekte te ernstig wordt.’

In Bolivar hebben we vorig jaar 55.000 mensen met onze voorlichtingssessies bereikt. We hebben 85.000 mensen met malaria behandelden en verdeelden meer dan 65.000 muskietennetten. Ook sprayden we 530 huizen en maakten we 250.000 malariatests mogelijk. Daardoor is het aantal malariapatiënten in de gemeente Sifontes met 40% gedaald. Om dat te bereiken, moesten we zo dicht mogelijk bij de mogelijke malariapatiënten komen als maar kan. Daarom staan de hulpposten die we met het nationale malariaprogramma runnen in de mijnen zelf.

In het begin stonden er soms 200 mensen voor de hulpposten’, zegt onze hulpverlener Monserrat Barrios, die de microscopisten traint die de ziekte in de hulpposten vaststellen. ‘Nu kunnen we de situatie veel makkelijker aan.’