‘Kleine overwinningen maken dit werk de moeite waard’

Toen ik begon in het Al Kindy ziekenhuis in Irak, bestond mijn werk vooral uit het geven van trainingen en brainstormsessie. Soms hielp ik op de intensive care. De klinische zorg zelf werd uitgevoerd door het vaste ziekenhuispersoneel. Zij waren soms zo druk, dat ze er niet altijd waren op het moment dat een patiënt dringend hulp nodig had. Als ons team er wel was, kwamen we gelijk in actie. Terwijl een van onze verpleegkundigen zich dan haastte om een arts te halen, bracht ik al een infuuslijn aan bij een patiënt. Terwijl Pedro, onze intensive care specialist, het beademingsapparaat opnieuw instelde of begon met reanimeren.

Deze gebeurtenissen zorgde ervoor dat we steeds meer vertrouwen kregen van het ziekenhuis en het Ministerie van Volksgezondheid. Bovendien was extra ondersteuning steeds harder nodig. Dus toen corona (COVDID-19) uitbrak, kregen wij de verantwoordelijkheid over de corona-afdeling in het ziekenhuis. Het was er enorm druk. Het personeel was nog onvoldoende voorbereid op de pandemie, en het ontbrak aan de juiste materialen.

Om zo goed mogelijk hulp te kunnen bieden hebben we eerst al het ziekenhuispersoneel een training gegeven. Hier kwam aan bod; hoe dien je zuurstof toe en hoe verzorg je een coronapatiënt? Ook lieten we zien hoe sommige coronapatiënten die aan de beademing liggen op hun buik gedraaid moeten worden. Dit is goed voor de longen van de coronapatiënt, wat het herstel ten goede komt. Daarnaast hebben we infectiepreventie en -bestrijdingsmaatregelen binnen het hele ziekenhuis ingevoerd. Ook gaven we gezondheidsvoorlichting aan mensen uit de gemeenschap.

Één moment in het bijzonder kan ik me nog goed herinneren. Op een dag liepen we onze ronde op de intensive care, toen we een man, eind dertig, rechtop in bed zagen zitten. Hij had een zuurstofmasker op. De dame naast hem gebaarde naar ons en bedankte ons. Ik keek in de vriendelijke ogen van de man. Plotseling herinnerde ik me dat hij eerder deze week nog bewusteloos was geraakt na een beroerte. De dame naast de man vertelde dat ze het door de drukte in het ziekenhuis nog niet voor elkaar had gekregen om een CT-scan te laten maken. Zo’n scan is essentieel om ervoor te zorgen dat patiënten met een beroerte snel de juiste behandeling krijgen.

Snel ben ik met de intensive care-specialist gaan praten, om te pleiten voor een dringende CT-scan. Onze intensive care-specialist Pedro heeft het personeel uitgelegd hoe een patiënt aan de beademing veilig naar de CT-scan kan worden gebracht. Ook liet hij zien hoe de apparatuur gebruikt moet worden. Mocht dit in de toekomst weer gebeuren, weet het personeel nu zelf wat ze moeten doen. De scan wees uit dat de beroerte was veroorzaakt door een bloedprop. Het team kon vervolgens de juiste medicijnen hiervoor toedienen. Langzaam maar zeker knapte de man weer op.

De familie van de man was dolblij. Ook zij hadden veel tijd doorgebracht op de intensive care. En dat is heftig in deze tijd. Ze hebben veel ernstig zieke mensen voorbij zien komen, die het niet allemaal hebben overleefd. Het feit dat deze man weer aan de betere hand was, voelde daarom als een wonder voor de familie. Ik checkte met mijn stethoscoop zijn borst en rug en stak mijn duim op. De vrouw riep woorden van dank uit. Die oprechte blijdschap en dankbaarheid in haar gezicht zie ik nog steeds voor me. Dat maakt dit werk voor mij alle moeite waard. Hier in Irak gaat het om de kleine overwinningen.