‘Ik heb al heel wat meegemaakt, maar dit slaat alles’

Een van de zwaarst getroffen gebieden is Ulang, in het noordoosten. Een afgelegen, ontoegankelijke regio met weinig goede wegen. Hele dorpen liggen onder water en zijn veranderd in moerassen. Onder het wateroppervlak zwemmen slangen en krokodillen. Even door het water naar een droog stuk land lopen is er dus niet bij. Het waterniveau lijkt nog niet te gaan dalen. En zelfs als het water gaat zakken, hebben de mensen nog steeds een groot probleem. Huizen zijn verwoest, gewassen zijn ondergelopen en vee is verdronken. De kans op ondervoeding is dus erg groot.

Elke dag reizen onze teams hier per boot van dorp naar dorp om hulp te verlenen. We doen ons best om mensen die specialistische zorg nodig hebben uit het gebied te halen. We bieden medische hulp vanuit mobiele klinieken. Ook delen we noodpakketten uit met essentiële items zoals dekens, klamboes en drinkwater. En op twee plekken zorgen onze waterzuiveringsinstallaties voor schoon drinkwater.

Ondanks alles is het ongelooflijk hoe veerkrachtig de mensen hier zijn. We hebben een vrouw ontmoet die vrijwel alles kwijt was. Haar huis was compleet verwoest. Toch was ze vastbesloten om te helpen. Van de houten wanden van haar huis die nog overeind stonden, bouwde ze een vlot waarmee ze kinderen naar het vaste land bracht. Ze deed alles wat ze kon.

De mensen hier leven al jaren in conflict en oorlog. Het is hartverscheurend dat ze nu ook nog met overstromingen moeten dealen. Als ik lekker warm in mijn tent zit met een bord eten op schoot, vraag ik me af of er niet méér is dat we kunnen doen. Móeten doen. Het is moeilijk om er niet emotioneel over te worden. Ik weet dat de rest van het team hetzelfde voelt. Maar het motiveert ons ook om ons 100 procent in te zetten.

Ik ben dankbaar voor het werk dat ik doe. En ben het nooit zat. Vooral omdat ik weet welke impact ons werk heeft. En ik weet ook dat als de overstromingen straks voorbij zijn, we hier nog steeds zijn om de mensen te helpen.