‘Ik had nog nooit gezien dat een kind dit overleefde’

Het meisje van twee werd binnengebracht door haar ouders en andere familieleden. De nomadenfamilie was al sinds zonsopkomst te voet door de wildernis onderweg naar ons gezondheidscentrum. Het was al bijna avond toen ze aankwamen.

De vader legde in gebrekkig Arabisch uit dat zijn dochter het chemische middel te pakken had gekregen tegen teken op de koeien. Hij wist niet hoeveel ze ervan gedronken had of hoe het middel heette, en het zou nog eens 24 uur duren om de verpakking op te halen.

Het meisje was bewusteloos en haar ademhaling bestond uit niet meer dan wat ondiepe, onregelmatige zuchten. Haar lichaam was versierd met de markeringen en sieraden van haar stam, net zoals bij haar moeder. Ze was prachtig.

Onze voorzieningen hier zijn vrij eenvoudig en er is ook geen ziekenhuis met geavanceerde apparatuur in de buurt. Ik wist bijna zeker van dat ze zou sterven, want ik had nog nooit eerder meegemaakt dat een kind met zo’n gebrekkige ademhaling er bovenop wist te komen.

Ik heb haar vader zo goed mogelijk proberen uit te leggen dat we erg bezorgd waren over de toestand van zijn dochter. Het was een lastig gesprek, dat nog moeilijker werd door de taalbarrière.

Die nacht hadden we het geluk aan onze zijde. De elektriciteit deed het, dus we hadden verlichting en een werkende zuurstofconcentrator. Ook hadden we de beschikking over buitengewoon toegewijd verpleegkundig personeel.

We legden de verpleegkundigen in de nachtdienst uit dat ze naast het meisje moesten gaan zitten en haar moesten helpen met een beademingsmasker, iedere keer als ze stopte met ademen. Vanaf het moment dat het meisje binnenkwam had haar moeder nog geen woord gesproken. Ze zat gehurkt naast het bed en hield haar hand op het lichaam van haar dochter, waarbij ze er goed op lette dat ze niet in de weg zat.

Af en toe ging ik bij het meisje kijken. En steeds trof ik de moeder in precies dezelfde houding aan, onbeweeglijk, met al haar aandacht bij haar dochter. Ook de verpleegkundigen, volledig geconcentreerd op hun taak, bewogen zich nauwelijks.

Maar dat gold niet voor het meisje, want toen gebeurde het onwaarschijnlijke:

Om elf ’s avonds uur ademde ze al regelmatiger.

Om 3 uur ’s nachts deed ze haar ogen open.

’s Ochtends om negen uur zat ze rechtop in bed met een beker melk.

Het meisje op de foto bovenaan deze pagina is niet hetzelfde als dat uit het verhaal.