België: 'Onmacht en verdriet in eigen land'

Drie weken geleden zou ik vertrekken naar DR Congo voor een project van 6 maanden. Maar alles liep anders: de coronacrisis begon. Of ik in een project in Brussel wilde meewerken? Op dat moment besefte ik nog niet hoe heftig dit zou worden.

Actueel nieuws over onze hulp in je inbox ontvangen? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief. https://www.artsenzondergrenzen.nl/nieuwsbrief/

Als je voor Artsen zonder Grenzen naar het veld vertrekt, dan weet je dat je gaat werken in een risicogebied, dan weet je dat het heftig zal zijn, dat je moet werken met weinig of geen materiaal en dat je met veel lijden en onmacht geconfronteerd wordt. Ik had nooit gedacht dat ik dit ook zou ervaren hier in België, in mijn eigen land. Ik probeer het te rationaliseren, maar uiteindelijk word ik overvallen door dezelfde gevoelens als in Afrika. Onmacht, verontwaardiging en verdriet.

We zijn in België, potverdikke, en ik zie zorgverleners aan de rand van de afgrond. Er is een groot gebrek aan beschermende materialen, een gebrek aan kennis over het goed gebruik hiervan. Veel personeel is ziek of bang om te komen werken. Zorgpersoneel sterft. Ergotherapeuten werken nu in een mortuarium en fysiotherapeuten versterken de schoonmaakploeg. Het personeel probeert humane zorg te geven, terwijl de zorg nu soms inhumaan aanvoelt. Afstandelijk. Ver weg.

'Ik kende hem al 8 jaar en heb niet eens afscheid mogen nemen, hij is alleen gestorven', zegt een van de zorgverleners van een woonzorgcentrum, waarna ze snikkend naar buiten loopt. Collega’s willen haar troosten, maar mogen dat niet. We vechten tegen onze eigen natuur. Elke dag opnieuw.

Ik maak me zorgen om al deze zorgverleners, die immens sterk zijn, en bergen verzetten nu. Ik hoop dat ze achteraf psychologische hulp krijgen die ze nodig hebben. Ik hoop dat ze de kans zullen krijgen om na dit alles eindelijk voor henzelf te mogen en kunnen zorgen. Ik hoop dat er iemand voor hen zorgt.

Gelukkig zien we tal van mooie initiatieven en samenwerkingsverbanden ontstaan in België. Ik hoop dat we deze krachten ook kunnen bundelen om op internationaal niveau hulp te bieden. Aan zij die niet deze mogelijkheden hebben om zelf in hun noden te voorzien. Dat deze wereldwijd gedeelde kwetsbaarheid ons niet verder uiteen drijft, maar ons samen mag brengen.

Want als er iets is dat we hebben geleerd, dan is het wel dat we samen sterker staan dan alleen.

Een pandemie kent geen grenzen, en wij ook niet. Onze teams werken nu in meerdere landen in Europa en ver daarbuiten aan het bestrijden van het coronavirus (COVID-19).

Volg de laatste ontwikkelingen over onze hulp wereldwijd op onze Twitter. Onze teams doen er alles aan om ervoor te zorgen dat de meest kwetsbare mensen de medische zorg krijgen die zij nodig hebben.

We doen dit. Samen.