‘De enige zekerheid is de aanhoudende onzekerheid’

Het Tsjaadmeer ligt midden op de grenzen van Tsjaad, Niger, Nigeria en Kameroen. In de regio voert de terreurgroep ISWAP (Islamic State’s West Africa Province, voorheen vooral bekend als Boko Haram) aanhoudend aanvallen op dorpen en steden. De overheden van de getroffen landen voeren militaire acties uit tegen de terreurgroep. Als gevolg van het geweld zijn ruim 2,5 miljoen mensen in het gebied op de vlucht. Dit is dan ook een humanitaire crisis op enorme schaal. Mensen zitten gevangen in een vicieuze cirkel van geweld. En daarom schalen wij ons werk in de regio op.

Medische voorzieningen zijn schaars in de regio. Op sommige plekken zijn ze helemaal gesloten vanwege gebrek aan medicijnen, materiaal en personeel (dat is gevlucht). Dat betekent dat de mensen daar niet kunnen rekenen op acute medische zorg. De mensen die moesten vluchten leven veelal in erbarmelijke omstandigheden, zonder beschutting en middelen om te kunnen overleven. Zij kunnen hun velden niet meer bewerken terwijl de voedselprijzen enorm zijn gestegen. De schaarste zet de fragiele situatie in een verwaarloosde regio verder onder druk. Er zijn simpelweg niet genoeg basismiddelen voor de bevolking.

Onze teams bieden daar humanitaire en medische hulp aan vluchtelingen en gemeenschappen die vluchtelingen opvangen. Dat doen zij in alle landen rond het Tsjaadmeer. Onze activiteiten bestaan uit basiszorg, kindergeneeskunde, voedselhulp, psychosociale zorg, chirurgische zorg en distributie van noodhulpmiddelen. We behandelen mensen die gewond zijn geraakt bij gevechten, maar verzorgen ook schoon water.

Toch zijn er veel mensen die we niet kunnen bereiken en zijn er plekken waar we de noden niet in kaart kunnen brengen. Veel mensen zijn binnen hun eigen landsgrenzen op de vlucht. Zij zijn veelal naar afgelegen, onveilige, moeilijk te bereizen plekken getrokken. Het is een uitdaging om ook hen te hulp te schieten. Maar dat proberen we uiteraard toch. Net zoals we ook de mensen helpen die vluchtelingen opvangen. Hun solidariteit onder zulke zware omstandigheden is bewonderenswaardig, temeer zij zelf ook vaak van beperkte middelen moeten leven.

Het verbijsterende aan deze crisis is de immense terreur waarop de mensen gebukt gaan. Aanvallen worden uitgevoerd op markten, religieuze plekken en scholen. Tegenaanvallen zijn aan de orde van dag en zorgen alleen maar voor meer angst. Mensen voelen zich onveilig en velen zijn wanhopig op zoek naar een plek waar ze in vrede kunnen leven. Naar huis kunnen en willen ze niet. Ze wachten, op een betere toekomst. Maar de enige zekerheid die ze nu hebben, is de aanhoudende onzekerheid.

November 2015