‘De baby heet Nyamire, dat betekent “beslissing”’

Honderden mensen moeten een paar waterpompen delen. Maar soms is er opeens geen water meer. Dan moeten de mensen hun water uit plassen of een moeras in de buurt halen. Onze gezondheidsvoorlichters waarschuwen dat ze dit water niet moeten drinken, of het in elk geval eerst moeten koken. Maar brandhout is schaars.

’s Nachts in mijn bed heb ik al vaak gejuich en gezang gehoord als er nieuws is over een nieuw vredesakkoord in Zuid-Soedan. De mensen willen zo graag naar huis, maar ze worden keer op keer teleurgesteld. Tijdens zulke nachten worden pasgeboren baby’s soms ‘Hope’ of ‘Peace’ genoemd. In Zuid-Soedan is het namelijk gebruikelijk om een kind te vernoemen naar de omstandigheden tijdens de geboorte. Zo heet een van onze vertalers ‘Mosquito’, omdat er tijdens haar geboorte veel muggen rondvlogen.

Mosquito is een ontzettend vrolijke, warme persoon. Een tijd terug vertelde ze me dat haar nicht Nyadak zwanger is en bij ons op de gezondheidspost wil bevallen. En inderdaad, Nyadak kwam naar ons toe toen de weeën begonnen. Alles leek goed te gaan, tot we merkten dat de bevalling niet vorderde. Ik controleerde haar buik en voelde dat de baby niet goed was gedraaid. We probeerden van alles, maar niets werkte. We besloten om Nyadak naar ons ziekenhuis in de stad Gambella te brengen. Daar konden de artsen een keizersnede uitvoeren. De weg naar Gambella is hobbelig en de rit duurt anderhalf uur. Gelukkig ging alles goed en Nyadak kreeg een gezonde baby.

Een dag later kwam Nyadak terug naar onze kraamkliniek. Mosquito en ik waren blij haar en haar gezonde dochter weer te zien. Maar ik vroeg me stilletjes af wat er zou zijn gebeurd als wij er niet waren geweest. Zonder medische hulp zouden Nyadak en haar dochter, die ze Nyamire heeft genoemd, voor hun leven hebben moeten vechten. Het was een goede beslissing om haar naar het ziekenhuis te brengen. En je raadt het misschien al: Nyamire betekent beslissing. ‘Want’, zei haar moeder, ‘ze besloot te leven, ondanks alle moeilijkheden hier’.

Het leven hier in Kule is zwaar, maar er is ook veel warmte en menselijkheid. Niemand hoeft zich alleen te voelen. Dat merkte ik tijdens een bevalling pasgeleden die ik maar niet uit mijn hoofd krijg. De baby werd dood geboren. Het hart stopte al met kloppen toen de baby nog in de baarmoeder zat. De moeder moest het dode kind nog wel ter wereld brengen en ze bloedde hevig. Háár leven stond nu ineens op het spel, en dat voelde iedereen in de kamer aan.

Pas geleden had ik mijn Ethiopische verloskundigenteam getraind in hoe dit soort bloedingen te stoppen. Het team deed alles wat ze hadden geleerd: de blaas leegmaken met een katheter en medicijnen toedienen om de baarmoeder te laten samentrekken. Ten slotte drukte ik als laatste de baarmoeder samen. Familieleden en buren begonnen te bidden en te zingen. En, na wat als een eeuwigheid voelde, stopte de bloeding eindelijk. Ik was uitgeput van alle inspanning, maar ik was ook opgelucht. Mijn team en ik hadden dit toch maar gedaan. We omhelsden elkaar.

Ik ben zo onder de indruk van de positieve energie van mensen die in deze slechte omstandigheden leven. De Nuer – de bevolkingsgroep waar de mensen uit Zuid-Soedan deel van uitmaken – zijn zo ontzettend positief. Hun basishouding is: ‘Wat er ook gebeurt, het is goed.’ Dat motto wil ik er zeker in houden als ik weer thuis ben. Er is zo veel waar je je druk om maakt in je dagelijks leven. En dat is vaak helemaal niet nodig.

Het verrijkt me om samen te werken met mensen uit veel verschillende landen. Ik ben onder de indruk van mijn collega’s die zelf in het vluchtelingenkamp wonen, maar ik waardeer ook alle Ethiopische medewerkers en mijn internationale team enorm. Allemaal worden we gedreven door ons doel: medische noodhulp bieden aan de meest kwetsbare mensen, die anders niet geholpen zouden worden. En dat doen we graag. Voor ons is het heel belangrijk dat Artsen zonder Grenzen geen onderscheid maakt naar afkomst, religie of politieke overtuigingen.

De mensen hier bedanken me er steeds weer voor dat ik hier ben en dat ik ze niet vergeet. Het vluchtelingenkamp is afhankelijk van onze humanitaire hulp. Net als in andere crisisregio’s over de hele wereld. Bijvoorbeeld in de Centraal-Afrikaanse Republiek waar honderdduizenden mensen voor geweld zijn gevlucht en nu ontheemd zijn in eigen land of gevlucht zijn naar andere landen. Of in Kutapalong in Bangladesh, het grootste vluchtelingenkamp ter wereld. Daar leven meer dan 900.000 Rohingya-vluchtelingen en biedt Artsen zonder Grenzen hulp. Onze teams werken op veel plekken waar mensen anders geen medische hulp zouden krijgen. Net als hier in Kule.