Chauffeur Fikile in Eswatini: ‘Aan alle vrouwen: gewoon doen!’

‘Nadat mijn man was overgeplaatst naar de regio Shiselweni, ging ik op zoek naar een baan’, vervolgt Fikile. ‘Ik zag altijd de busjes van Artsen zonder Grenzen rondrijden in de stad. Een vriend van mij wist te vertellen dat ze op zoek waren naar nieuwe werknemers, waaronder chauffeurs. Vervolgens heb ik op drie functies gesolliciteerd. Met succes, want ik mocht op gesprek komen voor de rol van chauffeur. Ik was heel blij, ik wist dat het me ging lukken. Ik was er zo zeker van dat ik het kon. Van alle kandidaten mocht ik als laatste op gesprek komen. Ik hoorde iemand vragen: “Het is een dame, klopt dat wel?”’

‘Het gesprek ging goed, en nadat ik succesvol het examen had afgelegd werd ik de volgende dag al gebeld om te komen werken. Ik weet hoe ik moet rijden. Welke auto je mij ook geeft, ik kan erin rijden. Ik raak nergens van in de stress. Aan het begin van de dag controleer ik het oliepeil en de koelvloeistof. En ik zorg altijd dat het netjes is. Wie bij mij instapt, kan rekenen op een brandschone auto.’

'Ik merk echt dat ik gewaardeerd word binnen de gemeenschap. De mensen hebben hier veel aan de medische hulp van Artsen zonder Grenzen. Voor zichzelf en voor hun familieleden. Ook heb ik zelf al veel geleerd van dit werk, bijvoorbeeld over hiv en tbc. Ik weet nu precies wat deze ziekten inhouden, hoe ze worden behandeld en hoe je ze kunt voorkomen.’

‘Als vrouw stond ik wel voor uitdagingen. Zelfs de mensen die ik rondrijd, ondermijnen me soms. Maar dat geeft me juist kracht om mezelf te bewijzen. Het geeft me geen stress. Ik ben vrouw, en ik ben chauffeur. En thuis ben ik een echtgenote, een moeder en oma. We kunnen nou eenmaal niet allemaal arts zijn. Iedereen is anders, elk met zijn of haar eigen talent. Tot slot heeft Fikile nog een boodschap aan alle vrouwen: wees nergens bang voor en doe alles vanuit je hart. Zelfs als het als mannenwerk wordt beschouwd. Doe het gewoon, met het volste vertrouwen in jezelf.’