Blog uit Zuid-Soedan: another goodbye

Zwijgend zwaai ik een laatste vaarwel terwijl ik mijn tranen wegslik. Tranen van verdriet om het verlies van vrienden, vermoeidheid van de slopende weken en dagen achter de rug, onverwerkte emoties. Het vooruitzicht van meer werk voor minder mensen. Tranen van onbegrip over de absurde situatie. Gedag zeggen zonder écht afscheid, met handschoenen, stoffen mondkapje (voor buiten het ziekenhuis) en plastic bekleding in de auto. Met anderhalve meter afstand van elkaar.

Voorheen werd ieder afscheid gevierd. En, hoewel meestal gemengd met verdriet, lag de nadruk op vreugdevol samenzijn. Alle lokale en internationale medewerkers bij elkaar, muziek, eten, drinken en nog meer eten. De laatste maanden is dat vanwege corona en het vermijden van sociale bijeenkomsten geen optie meer. Bovendien voelde het ook gek om een afscheid te vieren als er in geen velden of wegen een vervanger te vinden was. Maar op zijn minst brachten we nog in bescheiden gezelschap een toost uit, maakten we met het team een afscheidsfoto en gaven we een laatste knuffel. Nu voor het eerst vertrekken twee collega’s in stilte, zonder zelfs een aankondiging over de radio.

Ondertussen krijgen we in het ziekenhuis steeds meer kinderen en volwassenen met malaria binnen. De afdelingen die we, met aangescherpte opname- en ontslagcriteria zo leeg mogelijk hielden (om zoveel mogelijk onze voorraden op peil te houden en de bedden op 1,5 meter afstand te kunnen plaatsen), beginnen weer voller te worden. Het aantal mensen bij wie we corona vermoeden neemt toe, maar we kunnen met geen mogelijkheid weten hoeveel coronapatiënten we werkelijk in het ziekenhuis hebben. Iemand met ernstige malaria en luchtwegklachten zou natuurlijk ook corona kunnen hebben. Iedere tuberculosepatiënt die acuut verslechtert kan corona onder de leden hebben. Testen worden op dit moment alleen in hoofdstad Juba verwerkt, en de uitslagen komen vaak met grote vertraging terug.

Zowel lokaal als landelijk is het aantal luchtweginfecties en het aantal sterfgevallen deze weken hoger dan gemiddeld. Een toevallige fluctuatie in de cijfers? Gaan de aantallen op en neer door corona of door de vervroegde doorbraak van het malariaseizoen? We weten het nu niet zeker.

Ik kijk opzij en vind troost in de blik van mijn collega, die nét te laat kwam voor deze jammerlijke scène. We willen niets liever dan elkaar de knuffel geven die we niet konden delen met degenen die ons moesten verlaten, maar kunnen we onszelf dat nog toelaten? Met humor bestrijden we de absurditeit van de aftelrace waar we in leven, spontaan beginnen we te zingen: ‘Just the two of us, we can make it if we try…just the two of us…’ Onbeholpen moeten we erom lachen. Van de 23 uitgezonden hulpverleners zijn er inmiddels nog 11 over. En toch houden we het warenhuis, het kantoor en het ziekenhuis (met vandaag rond de 90 patiënten) draaiende, dankzij de substantiële inspanningen van onze, rond de 500, Zuid-Sudanese medewerkers die fulltime zij aan zij met ons in het ziekenhuis werken.

Zodra we bijgekomen zijn van dit moment loop ik terug het ziekenhuis in, naar mijn kinderen: 18 pasgeboren baby’s op de afdeling voor postnatale zorg en 33 kinderen, waarvan 16 ernstig ondervoed.

Dit is Ayla’s zevende blog vanuit Zuid-Soedan. Wil je haar volgende blog lezen? Volg onze Facebookpagina of schrijf je in voor onze nieuwsbrief.