‘We kunnen dit niet alleen doen, wel samen’

Maar indirect merk ik extra werkdruk doordat een aantal internationale en Zuid-Soedanese collega’s zich volledig richten op zorg voor de geïsoleerde patiënten. Ook moet een aantal van hen in quarantaine omdat ze contact hebben gehad met onze eerste coronapatiënt. En de wekelijkse filmavonden waar alle kinderen op de afdeling, maar vooral ook hun ouders en grootouders van genoten, zijn tot groot verdriet opgeschort.

In het ziekenhuis zie je overal mondmaskers en voor de doorgang naar de isolatieafdeling verschijnt een oranje hek en een extra bewaker. Het aantal handwaskranen wordt uitgebreid. Verder gaat het werk gewoon door, terwijl ik de zuurstofstand van een astmapatiënt verhoog en de medicatie van de benauwde jongen naast hem aanpas, vraag ik me af hoe lang de stilte voor de storm zal aanhouden.

Deze situatie brengt veel onzekerheden met zich mee: over de werkdruk, aantallen, ernst van de toestand van patiënten, hoe snel het zal gaan, hoe lang het zal duren, of we voldoende bevoorrading binnenkrijgen en wanneer de lockdown zal worden opgeheven. Maar er is één ding dat we zeker weten, één ding waar we ons aan vasthouden: tegen álle berichten en onmogelijkheden in hebben we er bewust voor gekozen om te blijven.

Terwijl anderen om ons heen de keuze maakten om te vertrekken hebben we besloten dat de tijd voor ons nog niet gekomen was. We hechten nog te veel aan onze taken en verantwoordelijkheden hier. In ieder moment van twijfel of moeilijkheden kunnen we teruggaan naar datgene wat ons allemaal bindt. We kunnen dit niet alleen doen, maar wel samen.

Dit is Ayla’s zesde blog vanuit Zuid-Soedan. Lees ook haar volgende blog over afscheid nemen van collega’s op sociale afstand, en hard doorwerken in het ziekenhuis.