7 vragen aan verloskundige Karin Denkers in Zuid-Soedan

Tja, van tevoren denk je wel: waar begin ik aan? Ik ga naar een conflictgebied. Maar het zat bij mij zo diep in mijn hart dat ik dit wilde. Dus ik dacht, dit is het moment. Nu ben ik nog 27, ik heb geen gezin en niemand die op me rekent. Dus ik moet de stap nemen en kijken of het echt is wat ik wil. Het is superspannend, maar ook leuk om dat onbekende in te gaan.

Het is heel bijzonder. Je vliegt echt van de ene in de andere emotie. Van intens verdriet naar groot geluk. Bij ons staan in de verloskamer bijvoorbeeld twee bedden naast elkaar. Terwijl in het ene bed alles mis kan gaan, kan in het bed daarnaast alles goed gaan. Zo had ik daar een keer twee bevallingen tegelijkertijd. Bij de ene vrouw ging het perfect, maar het kindje van de andere vrouw overleed. Dat zijn zulke bizarre werelden letterlijk naast elkaar.

Jazeker. In Nederland gaat het vaak heel gepland. Vrouwen besluiten om zwanger te worden, gaan regelmatig naar de verloskundige en leven naar de bevalling toe. Hier gaat het heel anders. Zuid-Soedanese vrouwen bevallen gewoon even tussen de werkzaamheden door. Ze krijgen vaak veel kinderen en al vanaf jonge leeftijd. Het grootste deel van hun vruchtbare leven zijn ze zwanger. Daarom is de bevalling ook een minder grote gebeurtenis. Mannen komen sowieso niet mee naar de kliniek. Twee uur na de bevalling staan de vrouwen weer op en lopen tien uur terug naar huis. Ze hebben ook geen keus. Thuis gaat het leven gewoon door. Ze moeten op het land werken, water halen en de andere kinderen verzorgen. Er is geen tijd voor een lang kraambed. Het is echt een totaal andere mentaliteit.

De veerkracht en het enthousiasme van de mensen hier. De chaos waarin je hier zit, maar wat ook elke dag weer prachtige dingen oplevert. Je bent gewoon zo ver weg van je normale leven. Het is hier zo puur en terug naar de basis. In de wereld waar ik vandaan kom is dit bijna niet voor te stellen. Ik ga echt alles van hier missen, van A tot Z. Nou ja, behalve de mieren in m’n eten haha. Die ga ik niet missen.

In een van mijn eerste weken onderzochten we een zwangere vrouw. Ik zag op de echo dat haar kindje was overleden in de buik. Ze huilde, ze vond het verschrikkelijk. Maar in een mum van tijd stond ze weer op en zei: okee, ik moet weer door. Ik dacht wat? Je staat op en gaat gewoon weer door? Ze had natuurlijk gelijk, ze moest verder. Maar ik kon bijna niet geloven dat ze zich zo snel kon herpakken.

Een tijd geleden kregen we een vier dagen oude baby binnen. Hij was doodziek. Samen met de arts heb ik hem twee keer moeten reanimeren. Daarna hebben we hem negen dagen heel intensief verzorgd. We hebben hem zelf gevoed en antibiotica gegeven. Uiteindelijk is hij er weer bovenop gekomen. Zijn moeder heeft hem uit dankbaarheid vernoemd naar onze projectcoördinator. Baby Jacob zal me de rest van mijn leven bijblijven.

Ja, ik wil dit werk heel graag blijven doen. Ik vind het zo leuk en ik heb zoveel prachtige mensen ontmoet. Ik voel me hier gewoon heel gelukkig.