3 vragen aan: arts Caro in Zuid-Soedan

‘In het kamp leven ruim 100.000 mensen. En bijna alle medewerkers van het ziekenhuis, van arts tot kok, zijn mensen uit het kamp zelf. Dat zijn er ongeveer 500. Ze leven in barre omstandigheden. Maar elke dag komen ze verzorgd aan bij het ziekenhuis. Ze werken keihard, en ik hoor nooit iemand klagen. Ze hebben echt de wilskracht om de gemeenschap beter te maken. Heel bijzondere mensen om mee samen te werken.’

‘Ik en de rest van mijn team, bestaande uit zo’n 25 mensen, zijn er puur ter versterking van het lokale personeel. We geven bijvoorbeeld trainingen om bepaalde handelingen te verbeteren, zoals reanimeren. We geven het team extra zelfvertrouwen, waardoor ze nog beter functioneren. Als ik de mensen hier iets zou mogen geven, dan zouden dat ook onderwijsmogelijkheden zijn. De mensen werken hier zo hard om een opleiding bij elkaar te sparen. Ze zijn enorm gemotiveerd. Het zou geweldig zijn als ze die mogelijkheden krijgen.

Ook helpen we bij het bestrijden van corona. Want ook hier hebben we met het virus te maken. Hoesten is een symptoom van malaria, maar natuurlijk ook van corona. Soms was het erg lastig om het onderscheid te maken. Gelukkig viel de eerste golf mee, want een uitbraak in het kamp kan dramatische gevolgen hebben. Daarom doen we er alles aan om besmettingen te voorkomen en zijn we helemaal voorbereid op het behandelen van coronapatiënten.’

'Ik mis de kou! Het is in Nederland nu de tijd van gezellig binnen zijn met een lekker warme trui en dikke sokken aan. Hier is het 40 graden. Dat voelt niet echt als kerst. En natuurlijk mis ik mijn familie. Nu ik de laatste tijd vaker verder van huis ben, is dat wel iets dat ik meer ga waarderen.

‘Tijdens de feestdagen vind ik het fijn om gezellig samen te eten en een kerstfilm te kijken. Maarja, dat gaat dit jaar niet gebeuren. Gelukkig ben ik met een fijne groep collega’s. We zijn heel hecht samen. Dus wie weet gaan we tijdens de kerstdagen samen koken. Of zetten we een grote tafel buiten in het zand bij een kampvuur.

‘Ik hoop dat iedereen in Nederland blijft zoeken naar het gevoel van saamhorigheid. Juist nu ons letterlijk wordt opgelegd om afstand van elkaar te houden. Koester de mensen in je omgeving en zoek juist de overeenkomst op in plaats van de verschillen. Ik denk dat dat belangrijk is.’ Net als hier in Zuid-Soedan. We werken hier met zoveel verschillende achtergronden en culturen. Maar hier zijn we één team. Samen krijgen we het voor elkaar, en dat voelt heel mooi.’