Team biedt noodhulp na rampzalige situatie in 2 detentiecentra Libië

Het gaat om 2 detentiecentra in Zintan en Gharyan. Tenminste 22 mensen zijn er sinds september overleden. Er was nauwelijks sprake van hygiëne. We bieden medische hulp, delen eten, dekens en zeep uit en repareren de watersystemen. Deze mensen moeten echter met spoed Libië uit, stellen wij.

‘Het is een ramp. Tuberculose woedt er al maanden. Mensen verkeren in levensgevaar. Wij hebben ze direct naar het ziekenhuis overgebracht,’ vertelt Julien Rackman, landencoördinator van Artsen zonder Grenzen in Libië. We bieden medische hulp en hebben 16 mensen naar het ziekenhuis overgebracht. We hebben voedsel, melkpoeder, dekens en spullen als zeep en emmers uitgedeeld. We repareren de watersystemen. In Zintan zijn 900 mensen opgesloten, van wie 700 in één overvolle hangar. De aanwezige 4 toiletten werken praktisch niet en er zijn geen douches. Het weinige water dat er is, is niet schoon genoeg om te drinken. Dit alles leidt tot verspreiding van tuberculose en andere ziekten.

‘We zijn hier achtergelaten. Ik kan niet terug en niemand wil ons. Ik weet niet wat mijn plek op aarde nog is.’ De wanhopige uitspraak van een Eritreese vluchteling in Zintan. De meeste mensen in de detentiecentra in Zintan en Gharyan komen uit Eritrea en Somalië en zijn hier al maanden, of zelfs jaren, opgesloten. Ze hebben gruwelijke ervaringen. Sommigen zijn door mensenhandelaren gekidnapt en gemarteld om hen en hun familie af te persen. Anderen hebben geprobeerd per boot te vertrekken. Zij zijn echter door de Libische kustwacht onderschept en naar Libië teruggebracht.

De mensen zijn door de UNHCR, de Verenigde Naties organisatie voor vluchtelingen, erkend als asielzoeker of vluchteling. De volgende stap is dat zij naar veilige landen worden overgebracht. Maar dit is nauwelijks gebeurd.

Mensen zijn eerder van Tripoli naar Zintan overgebracht, waar de omstandigheden ronduit slecht zijn. ‘Mensen overbrengen van het ene detentiecentrum naar de andere is geen oplossing. De situatie is levensgevaarlijk. Zij moeten dringend Libië uit. Landen moeten hierin hun verantwoordelijkheid nemen. Door behoorlijk asiel te verlenen. Door hun onacceptabele beleid overboord te gooien. Dit is geen uitzondering. Het is het grimmige resultaat van het Europese beleid.’