Waarom stap je op zo’n boot?
In het noodkamp in Malakasa worden ongeveer 75 mensen opgevangen. Zij hebben de tocht overleefd die aan honderden het leven heeft gekost. Bewust van de gevaren, gingen ze toch aan boord. Waarom?
Marteling, mishandeling en dagen en weken vast worden gehouden in de woestijn zonder voedsel en water. Onze teams horen over de gruwelen die ze hebben doorstaan in Libië. Een leven zo wreed, dat een jonge man uit Syrië ons vertelt dat hij elke dag wenste te sterven. Dan ga je aan boord.
Emotionele stress
Veel mensen die de scheepsramp hebben overleefd, hebben dezelfde vraag. Waar is mijn geliefde? Mijn familie of vriend? Deze onzekerheid trekt een grote wissel op de overlevenden. Ook familieleden die op zoek zijn naar een vermist persoon bellen op en stellen vragen. Een extra druk. Onze teams bieden zorg en ondersteuning om deze verschrikkelijke ervaring te verwerken. Ook pleiten we voor internationale samenwerking en coördinatie, om iedereen zo goed mogelijk te ondersteunen.
Oproep voor veilige routes
Elk leven dat op zee verloren gaat, is er één te veel. Onze teams voeren reddingsmissies uit op zee, maar dat zou niet nodig moeten zijn. Europa is aan zet om mensenlevens te redden. Niemand mag aan zijn lot worden overgelaten op weg naar een veilige haven. Sta samen met ons op voor medische zorg en een menswaardige behandeling van mensen op de vlucht.
