Zuid-Soedan: een dag in het leven van arts Bethany

Pieri is 58 kilometer zuidwaarts. Een reis van drie uur over onverharde wegen. De auto schokt op en neer. Omdat we niet weten wat we onderweg tegenkomen, heb ik een tas gevuld met apparatuur om iemand met verwondingen of een ernstige ziekte te stabiliseren. Na een half uur openbaart het eerste medisch ongemak zich. Mijn collega moet overgeven. We vervolgen onze reis door het moerasgebied. We kruisen opgedroogde rivieren en banen ons een weg door stekelige gewassen. We passeren tukuls: huizen met muren van aarde en daken van riet. Verschillende groepjes kinderen rennen achter de auto aan.

Eenmaal aangekomen in Pieri wacht het team op ons. We buigen ons over een noodplan voor wanneer het aantal gewonden toeneemt. Ieder jaar zien we in het droogseizoen een toename van het geweld. Verschillende groepen proberen dan elkaars vee te kapen. Vorig jaar heeft de kliniek in Pieri zoveel gewonden binnengekregen dat sommige patiënten buiten moesten slapen. De traumahelikopter vloog af en aan.' Terwijl we praten, wordt een tweejarig meisje met malaria binnengebracht. Ze is bewusteloos en krijgt een koortsaanval, dit kan dodelijk zijn. Het team komt vliegensvlug in actie en stabiliseert het meisje. Haar moeder houdt haar stevig vast wanneer we haar medicatie toedienen.

'Als ik naar bed ga, vliegen de vleermuizen me tegemoet. Ik ben te moe om mijn klamboe af te dekken met een laken tegen de vleermuizen. Net als ik mijn ogen sluit, komt er een noodoproep binnen via de radio. Er is hier geen elektriciteit, geen telefoonsignaal, geen internet. Er worden gewonden verwacht vanuit een nabijgelegen gebied. Iemand heeft de kliniek gebeld om te vertellen dat ze onderweg zijn. De toestand klinkt ernstig. Toch duurt het enkele uren voor ze de kliniek bereiken vanwege de onverharde wegen.

We hebben één zaklamp om de twee patiënten te verlichten. Ik besluit bij te schijnen met mijn telefoon. Een patiënt heeft een schotwond aan zijn dij, de ander in de buik. Gelukkig hebben de kogels hun organen gemist. Terwijl ik het verband omwikkel, ontdek ik een manier om beide handen vrij te krijgen. Met mijn telefoon schijnend vanuit mijn jaszak, dien ik antibiotica toe.

De volgende ochtend meld ik mij na een emmerdouche in de kliniek. Beide patiënten zijn redelijk stabiel, maar toch maak ik me zorgen. We regelen vliegtransport voor een operatie in het ziekenhuis. Onze malariapatiënt zit intussen rechtop in bed, kauwend op een koekje. Na de lunch begint onze terugreis naar Lankien. Halverwege de reis hoor ik een hard geluid onder mijn stoel. Er blijkt een kip aan boord te zitten, aangeschaft door onze chauffeur. Terug in Lankien maak ik eerst mijn jas schoon. Klaar voor de volgende dag.'