Hoe blijf je als verpleegkundige op de been tijdens de coronacrisis?

‘Ik kwam tijdens de piek van de ebola-uitbraak in ons eerste ebolacentrum van Sierra Leone te werken; het aantal gevallen explodeerde naar honderden per dag. Hadden we plek voor nieuwe patiënten, dan kwam er een ambulance met tien verdachte gevallen. Daarvan waren er onderweg soms al een paar overleden. Diensten van zes uur in de ochtend tot laat in de avond, met 35 graden in hele dikke beschermende kleding. Soms overleden er twaalf patiënten op een dag. Het was echt extreem.’

Om mentaal gezond te blijven, raadt Kremer aan om dicht bij jezelf te blijven. ‘Ben je verdrietig? Stop dat niet weg. Angstig? Dat is heel normaal. Er komt vanzelf een moment dat je bang wordt; ik dacht eerst zelf dat ik gewoon veilig was als ik me maar aan de richtlijnen hield. Totdat de eerste collega’s op andere klinieken ziek werden en soms zelfs stierven. Of toen ik de eerste keer bloed moest prikken bij een ebolapatiënt: ik besefte me dat ik zelf een ziekte kon oplopen met een sterftekans van 60%. Nuchter proberen te blijven hielp me het meest: het werk moet gebeuren en dat doe ik zo veilig mogelijk. Dit is waarvoor ik ben opgeleid, dit hoort bij mijn werk, ik heb ervaring met emotionele en onmenselijke situaties in mijn vakgebied. Kortom: ik kan dit. Vertel jezelf dat.’

‘Ik weet dat veel verpleegkundigen nu sessies van zo’n vier uur in een pak draaien, dat is zelfs in een koel Nederlands ziekenhuis echt lang. Zorg dus dat je genoeg drinkt tussendoor. Besef: het beschermende pak dat je aan hebt schept afstand, zowel tussen jou en de patiënt als tussen jou en je collega. Dat doet wat met je en dat is niet gek.’

Steun zoeken bij je collega’s is volgens Ronald enorm belangrijk om er samen vitaal doorheen te komen. ‘Je collega weet precies hoe het is; probeer maar eens aan je naaste uit te leggen waar jij nu op je werk mee te maken hebt, hoe je je voelt. Dat is onmogelijk. Neem na de dienst even de tijd om samen of met een collega de dag door te nemen; het samen doen maakt het draaglijk.’

‘Vier met elkaar de successen, hoe klein die ook zijn. Die ene patiënt die van de IC naar de een gewone afdeling gaat, of een dag waarin de teamsfeer prettig was of het aantal opnames een keer lager dan anders. Vertrouw er ook op dat er een soort routine in deze nieuwe situatie zal komen, dat geeft een beetje rust.’

Een pandemie kent geen grenzen, en wij ook niet. Onze teams werken nu in meerdere landen in Europa en ver daarbuiten aan het bestrijden van het coronavirus (COVID-19).

Volg de laatste ontwikkelingen over onze hulp wereldwijd op onze Twitter. Onze teams doen er alles aan om ervoor te zorgen dat de meest kwetsbare mensen de medische zorg krijgen die zij nodig hebben.

We doen dit. Samen.

Dit verhaal is een bewerking van een interview op nursing.nl