‘Een plekje in mijn hart’

'Ik vind het heel belangrijk om Artsen zonder Grenzen op te nemen in mijn testament. Deze organisatie heeft een apart plekje in mijn hart. Artsen zonder Grenzen is open en eerlijk en zoekt altijd brandhaarden op. Het is heel concreet wat zij doen: je ziet direct resultaat. Ik bewonder mensen die zich belangeloos inzetten voor mensen elders. Daarheen gaan zonder dat je de taal spreekt. Te midden van oorlog, duizenden vluchtelingen, droogte, aardbevingen, overstromingen. Ik heb daar zoveel respect voor.’

‘De keuze om Artsen zonder Grenzen op te nemen in mijn testament was voor mij bijna vanzelfsprekend. Er zijn veel goede doelen, maar medische noodhulp verlenen in situaties en gebieden waar vrijheid en veiligheid ontbreken, is heel bijzonder. Ook de onafhankelijkheid van een politieke of religieuze instantie spreekt me zeer aan. Ik bied graag een bescheiden financiële steun aan projecten die uitgevoerd worden door mensen die hun veiligheid in de waagschaal stellen.’

‘Mijn hele schooltijd bracht ik door op Curaçao. Later vertrok ik naar Suriname. Daar voelde ik me heerlijk thuis. Tijdens mijn jaren in de tropen besefte ik me wat de impact is van de cultuur waarin je opgroeit. Dat werd versterkt toen ik in Amsterdam ‘Nederlands als tweede taal’ ging geven. En toen ik na mijn pensioen als leraar-vrijwilliger hielp bij de opvang van vluchtelingen.

Dus toen ik een jaar of zes geleden besloot om een goed doel in mijn testament op te nemen, dacht ik meteen aan Artsen zonder Grenzen. Een betrouwbare, niet-politieke organisatie die mensen medische hulp biedt waar dat nodig is. Zelf heb ik geen kinderen, mijn neven en nichten hebben genoeg kansen gekregen. En we zijn in Nederland relatief nog altijd goed af. Vandaar.'

(Tekst: Barbara Schilperoort)